Κοντινα Προσωπα
Συνηθισμένο επιχείρημα και σκέψη που αποτρέπει προς την προσέγγιση ενός θεραπευτή είναι αυτό που σχετίζεται με τα οικεία πρόσωπα. "Εφόσον έχω καλούς φίλους /οικογένεια να μιλάω, δε χρειάζομαι ψυχολόγο." Στον αντίποδα υπάρχει το ταμπού «μόνο οι άνθρωποι που δεν έχουν κανένα να μιλήσουν πάνε σε ψυχολόγο». Ακόμα πιο ισχυρό είναι το επιχείρημα αγαπημένων ανθρώπων: «αφού έχεις εμένα, τι τον θες τον ψυχολόγο –εγώ δε σου κάνω?»
Σαφώς φίλοι, σύντροφος και οικογένεια μπορούν να αποτελέσουν ένα σημαντικό υποστηρικτικό πλαίσιο για τον καθένα. Και οπωσδήποτε είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει για κάθε άνθρωπο ένα τέτοιο πλαίσιο.
Θεωρούμε πολύ σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι η σχέση με το ψυχολόγο και η δουλειά που αυτός κάνει, δεν είναι ούτε συγκρίσιμη ούτε ανταγωνιστική με καμιά άλλη σχέση και πλαίσιο στήριξης και συναναστροφής.
Στις προσωπικές και κοινωνικές μας σχέσεις, η συναισθηματική εμπλοκή ενεργοποιεί δυναμικές, (ταυτίσεις και προβολές) επιφορτίζοντας τις απόψεις και τις συμπεριφορές των μελών της σχέσης, με το πολύ προσωπικό και υποκειμενικό στοιχείο.
Η «σχέση» που αναπτύσσεται στη ψυχοθεραπεία διαφέρει ακριβώς επειδή δεν υπάρχει η συναισθηματική και καθημερινή εμπλοκή. Αυτόματα αυτό δημιουργεί ένα διαφορετικό έδαφος πάνω στο οποίο χτίζεται η σχέση με τον θεραπευτή. Θυμίζουμε ότι:
Ο θεραπευτής
- δεν πρόκειται να σας υποδείξει τι να κάνετε (ιδιαίτερα βάση της δική του άποψης). Είναι εκεί για να σας βοηθήσει και ενθαρρύνει να βρείτε και να ακολουθήσετε το δικό σας δρόμο!
- δεν θα κρίνει αν αυτά που κάνετε είναι «καλά» ή «κακά», «σωστά» ή «λάθος». Είναι εκεί για να σας βοηθήσει στη προσωπική σας συνειδητοποίηση.
- δεν θα αναφέρει τι έκανε μια γνωστή του ή ο ίδιος σε μια παρόμοια περίπτωση ώστε να το ακολουθήσετε και εσείς. Ο δικός σας τρόπος είναι που έχει σημασία και αυτό προσπαθεί να αναδείξει από μέσα σας.
- δεν θα σας κοροϊδέψει, απορρίψει, υποτιμήσει! Είναι εκεί για να σας αποδεχτεί, να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα οποιοδήποτε θέμα σας απασχολεί.
